Από το 1940 -1945 ελάχιστα ήταν τα παιχνίδια που δόθηκαν - όχι βέβαια από τα επίση¬μα σωματεία - αλλά από τους ποδοσφαιριστές που είχαν το κουράγιο μέσα στην πείνα και τις άλλες κακουχίες της κατοχής να κλωτσούν την αγαπημένη τους μπάλλα, πότε με τους Ιταλούς και πότε μεταξύ τους.
Όμως ο Ολυμπιακός αυτές τις «μαύρες» μέρες θρήνησε τρία παλληκάρια του, τον Κυ¬ριάκο Μαυραντζούλη στην μάχη της Κλεισούρας και τους Νίκο Μαλαβέτα και Φάνη Σω¬τηρίου, που βρήκαν τραγικό θάνατο στη διάρκεια της κατοχής.
Τα δύσκολα χρόνια μέχρι το 1946 πέρασαν, ο Βόλος ξαναβρήκε πάλι το παλιό ρυθμό της ζωής του και το ποδόσφαιρο ξανάγινε πάλι ο αχώριστος σύντροφος της νεολαίας του. Οι ομάδες, η μία μετά την άλλη, άρχισαν να αναδιοργανώνονται ενώ και νέες άρχι¬σαν να εμφανίζονται, όπως η Αναγέννηση και ο Παγασητικός που προήλθε από την συγ¬χώνευση Κεραυνού και Απόλλωνα.
Ο Ολυμπιακός άρχισε να δίνει φιλικά παιχνίδια και να πιστοποιεί ότι θα είναι πάλι πρω-ταγωνιστής του Θεσσαλικού πρωταθλήματος παρ' όλο ότι η ομάδα του είναι ένα κράμα από παλαιούς και νέους ποδοσφαιριστές.
Ο Ολυμπιακός του 1945 με όλους τους άσσους του: Από αριστερά Ευαγ. Μουστάκας, Αλ. Ζωιτόπουλος. Γ. Μουστάκας, Ν. Ζέφκος, Ζαφ. Βικιώτης, Λαμ. Τσερβενιώτης, Ντίνος Βογιατζής, Ζήσης Νάνος και Ν. Κατσάνος. Κάτω: οι Τάκης ΖΙφκος, Κ. Βλαχάβας, Κ. Χασακός, Ευαγ. Γκούλιος, και Κ. Γαλάνης.
